Aardbeving Sichuan ook economische ramp?

De economische gevolgen voor het rampgebied zijn groot, vooral op korte termijn. Onzekerheid bij consumenten en investeerders, dus lagere bestedingen. Verlies aan (ervaren) arbeidskrachten, schade aan energiecentrales, fabrieken, bedrijven, machines, communicatielijnen en met name infrastructuur doet de productiecapaciteit van de regio Sichuan en omstreken sterk dalen. Hierdoor daalt de productie zelf, maar daarnaast ontstaat er ook een sterke inflatie. Het aanbod dat de productie met zich meebrengt kan immers niet aan de vraag voldoen, wat de prijzen opdrijft.

Toch relativeert de Chinese onderzoeker Huanju Yu, werkzaam aan de Rijksuniversiteit Groningen (RUG), de economische gevolgen op de lange termijn voor China als geheel: “Er zal een negatieve invloed zijn, maar slechts op de korte termijn. Het getroffen gebied in Sichuan is geen industrieel centrum, dus de nationale industriële productie blijft stabiel. Daar komt bij dat er komende zomer een hoge productie in de landbouw verwacht wordt, wat de nodige klappen kan opvangen als het gaat om nationale productie en inkomen.”

"...Het getroffen gebied in Sichuan is geen industrieel centrum, dus de nationale industriële productie blijft stabiel..." (Bron afbeelding: CNN)


Lees verder........
www.kennislink.nl

Zware naschok in Chinees aardbevingsgebied

PEKING (ANP) vrijdag 01 augustus 2008 | 15:06

De Chinese provincie Sichuan is vrijdag opgeschrikt door een zware naschok, aldus het staatspersbureau Xinhua. In mei kwamen in deze zuidwestelijke provincie bijna 70.000 mensen om het leven door een aardbeving met een kracht van 7,9 op de schaal van Richter.

Nog steeds worden 18.000 mensen vermist.

De naschok vrijdag had een sterkte van 6,1 en vond plaats rond half vijf 's middags lokale tijd. Het epicentrum lag op de grens van Pingwu en Beichuan, twee regio's die in mei al zware schade opliepen. Een aantal inwoners werd tijdig geëvacueerd.

Op 24 juli eisten drie naschokken in Sichuan nog twee levens en raakten tientallen mensen gewond.

亲临5.12大地震后最强的余震 (2008-08-02 09:37:15)

（窥）奎视觉—新浪博客

2008年8月1日　星期五　多云、大雨 强烈余震

　　来到都江堰已经一个月多了，虽偶有余震的感觉，但那种轻微的晃动连我们都不以为然，更别说都江堰经历过强烈地震的幸存下来的人们。然而，今天，2008年8月1日下午4：32分，都江堰遭受了5.12以来最强烈的余震。
　　由于召开驻乡镇工作组联系会，队员们提前一个多小时下班回寝室休息。下午4点半，大家正准备下楼到街上买点东西，刚走到楼梯口，一群人喊着“又地震了！”慌不择路很多人疯涌着从楼上跑下来，一瞬间正在楼梯口的我们好似一下子就被人流冲到了一楼的院子里，惊魂未定才发现寝室大楼前的院子里面早就挤满了人，街上的行车道上也挤满了人，商家纷纷关门暂停营业。人们大声地讲述着前一分钟的感觉：“这是5.12大地震以来都江堰最强的一次余震”“好久没感觉到这样的余震了”“我在床上躺着，就感觉像躺在摇床上”“这次地震的感觉就像5.12那次地震一样，吓死我了”“办公桌上的显示屏像是在跳舞”。几分钟后，正在都江堰疾病预防控制中心开会的领队潘启超主任来电，说他们正在二楼开会，感觉很强的余震，都跑出会场，并询问队员的安全情况。随后，我们再拨打手机报平安时，对方一直处于忙音状态，手机之类移动通讯设备都不能正常使用，持续时间近半个小时之多。
　　陆续我们听说：有还未来得及拆除的危楼经不住这次强余震而倒塌了，大家都在说：如果今天的余震持续的时间再长一点，那些没有拆除的危楼不知道会垮掉多少！那些中度损伤的楼房不知道会不会全变危房？！都江堰疾控的同事也发来短信告之我们疾控中心的情况，并说与我们一样没有经历过强烈地震感觉的两个女志愿者在帐篷里吓的哭了起来……
　　晚上8点多，都江堰下起了倾盆大雨，潘领队接到前方指挥部的紧急通知，冒雨赶往会场参加领队会议，会议要求各队加强安全教育，注意安全防范，做好紧急预案。这一夜，雨不停地下，一些都江堰市民又不敢回家睡觉了，已经离开帐篷很多日子的他们又返回到帐篷。
　　8月2日一大早，雨停了，街上的行人少了许多，到办公室后台子上的茶杯东倒西歪。网上看新闻，获知：2008年8月1日16时32分，四川省平武和北川交界处(北纬32.1度，东经104.7度)发生6.1级地震。
　　自6月29日来都江堰对口支援已经一个多月了，这一个多月来上海对口支援卫生防疫队员克服了种种困难。目前，队员们除饮食不适、水土不服等引起肠胃不适、口腔溃疡，蚊虫叮咬较为严重外，其他身体状况良好，精神饱满，大家纷纷表示会以自己的实际行动树立上海卫生防疫战士在灾区防疫重建的良好形象！

以下就是天堂作文《父亲的爱》全文

父亲的爱

廖雨梦

　　爱，分为很多种，亲人之间的关爱，朋友之间的友爱，严肃的爱，慈祥的爱……而我爸爸对我的爱则是埋藏在心里深深的爱。

　　从小到大，我总觉得爸爸很严肃，很有距离感。那一天早上，爸爸突然告诉了我一件事，他说他刚才做了个梦，梦见我走丢了，找了很久也找不到，把他 都给吓哭了。我听了后，满不在乎地想：只不过是个梦嘛，有什么大不了的。可是我却记得爸爸说过的话。他说：“女儿啊，你是爸爸的未来，是爸爸的希望，你可 千万别出什么事呀，你要是真出了什么事，爸爸可就活不下去了啊！”突然，我觉得我的鼻子酸酸的，好难受啊！其实，我知道，爸爸是爱我的，他对我的爱觉 （绝）不比妈妈对我的爱少。不过，爸爸只是不擅于表达而已，总喜欢将事情憋在心里，不愿说出来。听妈妈说：“儿时的我晚上总喜欢‘折磨’人——放到床上就 号啕大哭，每一次总是爸爸抱着我在院子里走来走去，哄着我睡。有一次放到床上，他刚歇了口气，没想到我又大哭起来，没办法，爸爸又得把我抱在怀里摇。长大 后，爸爸又要关心我的学习，一遇到难题，他总是会耐心地给我讲解，不厌其烦地一遍又一遍。是啊，小时候不懂事，爸爸怕我到处跑，会摔着。冬天，一个人睡， 爸爸怕我会着凉。我常常认为这些都是做父母的应该做的，长大后，才明白，他们想用自己所有的爱去呵护自己的子女，让他们幸福、快乐。自己不高兴时，做父母 的要比我们还伤心；我们自己开心时，做父母的要比我们还开心百倍、千倍。我想：这就是真正的亲情，就是世间最伟大的爱吧！

　　我的家虽然不是很富裕，但麻雀虽小五脏俱全，家里有爱我、关心我的爸爸、妈妈，我应该很幸福了吧！

有关地震废墟中掘出“天堂作文”的有事详情请参考：http://bluecross.163.com/special/00012P3M/blttzw.html

父親的愛

廖雨夢

　　愛，分為很多種，親人之間的關愛，朋友之間的友愛，嚴肅的愛，慈祥的愛……而我爸爸對我的愛則是埋藏在心裡深深的愛。

　　從小到大，我總覺得爸爸很嚴肅，很有距離感。那一天早上，爸爸突然告訴了我一件事，他說他剛才做了個夢，夢見我走丟了，找了很久也找不到，把他都給嚇哭了。我聽了後，滿不在乎地想：只不過是個夢嘛，有甚麼大不了的。可是我卻記得爸爸說過的話。他說：“女兒啊，你是爸爸的未來，是爸爸的希望，你可千萬別出甚麼事呀，你要是真出了甚麼事，爸爸可就活不下去了啊！”突然，我覺得我的鼻子酸酸的，好難受啊！其實，我知道，爸爸是愛我的，他對我的愛覺（絕）不比媽媽對我的愛少。不過，爸爸只是不擅於錶達而已，總喜歡將事情憋在心裡，不願說出來。聽媽媽說：“兒時的我晚上總喜歡‘折磨’人——放到床上就號啕大哭，每一次總是爸爸抱著我在院子裡走來走去，哄著我睡。有一次放到床上，他剛歇了口氣，沒想到我又大哭起來，沒辦法，爸爸又得把我抱在懷裡搖。長大後，爸爸又要關心我的學習，一遇到難題，他總是會耐心地給我講解，不厭其煩地一遍又一遍。是啊，小時候不懂事，爸爸怕我到處跑，會摔著。冬天，一個人睡，爸爸怕我會著涼。我常常認為這些都是做父母的應該做的，長大後，才明白，他們想用自己所有的愛去呵護自己的子女，讓他們幸福、快樂。自己不高興時，做父母的要比我們還傷心；我們自己開心時，做父母的要比我們還開心百倍、千倍。我想：這就是真正的親情，就是世間最偉大的愛吧！

　　我的家雖然不是很富裕，但麻雀雖小五臟俱全，家裡有愛我、關心我的爸爸、媽媽，我應該很幸福了吧！

有關地震廢墟中掘出“天堂作文”的有事詳情請參考：http://bluecross.163.com/special/00012P3M/blttzw.html

地震废墟中掘出“天堂作文”:父亲的爱

2008年5月12日，多少中国不堪回首但又难以忘怀的日子，特别对于那些在5.12地震中丧失亲人的人来说更是一个想起就伤心欲绝的日子！以下是一 个令人悲痛、惋惜、感动的故事，由网易蓝十字心理援助工作人员发现，主题是“地震废墟中掘出‘天堂作文’”。苍天有情应含泪，看完这个故事后我哭了，13 岁的小女孩如此的懂事、如此的多才，无不让我感动，父母对女儿的爱同样令我震撼！

5月12日，13岁的雨梦悄悄的离开，留下伤心欲绝的父母，留下未了的心愿，留下一纸从废墟中残存的作文——《父亲的爱》。

这篇最后的作文，寄托了她对父母无限的爱意和不舍。

泪流满面的雨梦父母在家中的墙上写满思念的话语，“我们只希望女儿的作文能够发表。我们只想别人能知道我们有一个乖女儿。

7月19日，网易蓝十字心理援助工作人员发现了这个故事……

这是雨梦唯一的一张艺术照，底片掉进了水里，这是廖继均请志愿者将底片带到成都冲洗出来的，这也成为了这个美丽的女孩的遗照。

雨梦留给父母的作文

全家福照片。此前，这个家庭从来没有照过全家福照片。

伤心的父母，在女儿书桌的墙上写满了思念的话语。

废墟里掘出来自天堂的作文

在5月12日下午大地震来临的时候，廖继均和妻子姜跃洪正在田里插秧，当他们意识到发生地震后，第一反应便是娃娃可能出事了。10分钟后，他们便赶到了女儿廖雨梦所在的学校——什邡市湔氐镇龙居中心小学。

在废墟中，廖继均跑遍了每个角落，他一遍又一遍地呼唤着女儿的名字，终于，在一根横梁下他看到了女儿的衣服、还有头发。曾经美丽的笑脸，在这一刻都瞬时化成悲伤的回忆，这个乐观的汉子再也支撑不住，跑到操场上号啕大哭起来。

地震当天，廖继均没有在废墟里找到女儿的任何物品，连书包都没找到。悲痛欲绝的姜跃洪回家后在墙上写满了思念女儿的话语：“你回来陪一下妈妈好嘛，我的女儿我的雨梦啊！”“女儿，妈妈的女儿，你让妈妈的心好痛啊！”……

而就是在这个墙上，原来贴满了雨梦的奖状，她走的时候父母全部都揭下来送给她了，唯一剩下的一张是雨梦送给她的布娃娃的。

几天后，学校老师打来电话，告诉他说在废墟里找到了一些雨梦的东西，是一本作业本，一本字帖和一份期中考试的语文试卷的作文。

父母心愿：将女儿作文发表出去

廖继均小心翼翼地从老师手中接过女儿的遗物：一份语文试卷作文，一本作业本和一本字帖。廖继均平时从没看过女儿的作文，但当看到这份来自天堂的作文时，这个不擅表达情感的男人泪水瞬时夺眶而出，作文的题目是《父亲的爱》。

廖继均至今也没有从头到尾看完女儿这篇饱含深情的作文——泪水会顺着这个憔悴汉子的脸庞流落、迷糊直至淹没他布满血丝的双眼。

在这篇期中考试的作文中，雨梦说，有一天早上，爸爸突然告诉她一件事，他说他刚才做了个梦，梦见我走丢了，找了很久也找不到，把他都给吓哭了。爸爸对她说：“女儿啊，你是爸爸的未来，是爸爸的希望，你可千万别出什么事呀，你要是真出了什么事，爸爸可就活不下去了啊！”……

噩梦不幸成为现实，仅仅一个月之后，突如其来的大地震就让这个年仅13岁的六年级女孩与父母阴阳相隔。

廖继均说，当时老师曾跟他说说，那篇作文写的确实很好，要不是发生地震，老师准备推荐到作文书上去发表。廖继均因此产生了一个愿望：将女儿的作文发 表出去。他想让更多的人知道，他有一个优秀的女儿。“哪怕是在一份名不见经传的杂志发表也可以。”廖继均说，这是他目前最大的心愿。

女儿是这个家里最大的希望

廖继均是四川什邡市湔氐镇一位残疾的农民，两只脚大小不一样，属于三级残疾。但为了维持家计，他只能成年出外打工，平时跟女儿在一起的时候很少。为了多陪陪女儿，去年6·1儿童节，正在甘肃打工的廖继均特意赶回了家里，就是为了看女儿儿童节上的表演。

在他和妻子吴跃洪的眼中，女儿就是他们的未来和希望。地震时他们的女儿廖雨梦刚13岁，是龙居中心小学六年级的学生，也是学校的大队长和班上的班 长。“地震之前，她还刚刚把德阳市”三好学生”的推荐表填完，整个年级就她一个。”廖继均自豪而又悲伤地说，要是没有地震，现在评选结果也应该出来了。

这些天，他们只能天天对着女儿的照片，寄托自己无限的思念。这张雨梦生前唯一的艺术照底片找到的时候，已经掉到了水里，廖继均特意拜托大学生志愿者帮他拿到成都冲洗，放大。照片上，女孩笑魇如花，昨日的欢笑似乎还近在眼前。

小雨梦也总是爱憧憬未来，她曾跟妈妈说，等她以后工作了，第一件事情就是要帮父母盖房子。可现实是，他们家里唯一的小房子也因地震而成了危房，盖房已经提前成为廖家迫切需要解决的大问题，但对他们来说，这似乎也已成为一个遥遥无期的梦想。

Vrijwilligerswerk na Chinese aardbeving

Overgenomen uit www.wereldomroep.nl
Door Mette: vrijwilliger voor het Rode Kruis in China

16-06-2008

©ANP

Wilt u ook een bijdrage leveren aan 'Mijn Wereldnieuws'? Mail het verhaal (max. 350 woorden) met foto van uzelf naar wereldnieuws@rnw.nl. De redactie neemt contact met u op als verhaal geplaatst wordt.

De Nederlandse Mette (24) studeert Sinologie en journalistiek in Leiden. Ze werkt momenteel als vrijwilliger voor het Rode Kruis in China.

Onze gammele truck passeert bergen van steen en afval, maar dat is nauwelijks iets bijzonders: het Chinese platteland is arm en brokstukken van ingestorte huizen blijven wel vaker liggen. Iets anders doet vermoeden dat er toch wat aan de hand is. Van keurige koepeltentjes tot improvisaties van stokken en zeildoek: voor ieder huis staat er wel iets 'tent-achtigs'. De mensen uit Sichuan zijn bang, angstig voor naschokken, maar vooral bang om in hun slaap door een nieuwe aardbeving verrast te worden.

Op het verlaten industrieterrein hoeven we maar met de lijst van het Rode Kruis te wapperen of tientallen Chinese scholieren stromen toe. Het zijn ook vrijwilligers, allemaal jongens van een jaar of veertien, en stiekem blij dat ze niet naar school hoeven. Giebelend laden ze de truck vol met oneindig veel instant noodles, paraplu's en al het andere waar de vluchtelingen uit Hanwang behoefte aan hebben. Uiteindelijk passen er nog net twee jongens op de laadbak, terwijl de chauffeur, de missiebaas en ik ons in de cabine proppen.

Famillie onder het puin
Zo hobbelt een truck vol Chinese vrijwilligers, instant noodles en ik verder richting een zwaar getroffen gebied even ten noorden van de stad Chengdu. Onze chauffeur Jinhong babbelt er de hele weg op los, zijn favoriete thema waarom ik "24 en lang niet lelijk" in godsnaam nog niet getrouwd ben. Zo opgewekt, maar tijdens een benzinestop fluistert een van de jongens dat het lichaam van Jinhong's moeder nog steeds niet gevonden is. Zelf heeft hij ook nog familie onder het puin liggen. Sinds de grote beving, nu ruim twee weken geleden, is hij onophoudelijk in de weer geweest. Hij vertelt dat hij toch niet kan slapen voor ze zijn gevonden.

Wanneer we de stad Hanwang naderen gaat het landschap over in een eindeloos tentenkamp. Hier wonen inmiddels duizenden vluchtelingen, want bijna het hele gebied is onbewoonbaar, als er überhaupt nog wat overeind staat. "Kijk, dit is mijn huis", zegt de chauffeur naar een ruïne wijzend. Tussen het puin herken ik een wasmachine en de resten van een servies. Ik stap behoedzaam over een kinderschoentje, waardoor ik bijna over een gebroken ventilator struikel.

Na de truck te hebben gelost, willen de anderen me laten zien hoe hun stad er voor staat. Nou 'staan', weer ik had geen slechter woord kunnen kiezen: de meeste woonblokken zijn totaal ingestort. De missiebaas wijst me aan op welke plaats eerder een groot gebouw stond: er liggen hier nog meer dan zeventig mensen bedolven onder het puin. We lopen een paar honderd meter verder en krijgen uitzicht over een beruchte plek. Chinese vrijwilligers hebben het me eerder al verteld: door twee tegenover elkaar gerichte aardverschuivingen is hier een compleet dorp verdwenen. De bergingswerkzaamheden verlopen extreem moeilijk.

's Nachts slapen we aan de rand van het kamp in loodsen met golfplaten daken. De vrouwen met wie ik de ruimte deel zijn niemand kwijt, enkel hun huis, maar ze beginnen en eindigen de dag met nieuws over wie er wel gevonden is. Nu 18 dagen na de beving betekent gevonden worden per definitie dood zijn. Ik vind het verschrikkelijk om de mensen hier zo verdrietig te zien. Het ene moment word ik nog hartelijk ontvangen door een jonge vrouw, maar even later vertelt ze me huilend dat haar man binnen lag te slapen toen het begon. Zijzelf was ontbijt halen en ontkwam.

Het effect?
Soms heb ik het gevoel dat ik hier als buitenlandse weinig te zoeken heb en vooral in de weg loop, maar volgens de anderen is dat niet waar. Niemand kan echt iets doen zeggen ze, maar het is belangrijk dat we aan de anderen laten zien dat we er voor ze zijn. Dat vat de essentie van deze operatie goed samen: er zijn hier ontzettend veel vrijwilligers, mensen dragen T-shirts met 'ik hou van China', en de straten zijn versierd met bemoedigende banieren. Op televisie worden beelden van militairen afgewisseld met heldhaftige dokters en overlevenden uitgezonden.

Het mag misschien weinig praktisch effect hebben, en je kunt het propaganda noemen, maar het effect op de mensen is overweldigend: iedereen helpt, stelt goederen, geld of woonruimte ter beschikking. Slachtoffers van de aardbeving hebben veel verdriet en zijn vaak bang, maar de mensen voelen zich wel gesteund. Ik heb nooit eerder een ramp als deze mee hoeven maken, maar ik denk dat we voor een keer ons kritiek opzij mogen schuiven en heel China complimenteren over de manier waarop ze dit aanpakken.

De impact van een aardbeving

Mette Samkalden gaf les in Chengdu terwijl de aardbeving toesloeg. Op ScienceGuide vertelt zij wat de aardbeving met de Chinezen heeft gedaan. “ Van de aardbeving zelf, of de gevolgen is weinig meer merkbaar. Het enige zichtbare teken van de ramp die zich ruim een maand geleden voordeed is het versterkte nationalisme”.

De tentjes in de parken zijn afgebroken, in Chengdu zijn de laatste zichtbare bewijzen van de aardbeving weggewerkt. Van de aardbeving zelf, of de gevolgen is weinig meer merkbaar. Het enige zichtbare teken van de ramp die zich ruim een maand geleden voordeed is het versterkte nationalisme.

Het toegenomen nationalisme is vooral in het straatbeeld duidelijk. Zoals in New York na 9/11 de vlaggen nog dominanter werden, heeft men de hippe jurkjes en shirtjes in Chengdu ingerruild voor shirts met pro-China leuzen. Waar ik me ook in Chengdu bevind, ik word omgeven door voornamelijk jonge Chinezen in een wit oversized shirt met ofwel de tekst I ‘heart’ China of Go China!

De vaderlandsliefde van de Chinees is ongekend. Het nationalisme is sterker dan ooit, en de sociale activiteit is groot. Nog steeds werkt iedereen als vrijwilliger, of doneert waar het kan. Dagelijks houdt men bij de Olympische voorbereidingen een minuut stilte ter nagedachtenis aan de slachtoffers in Chengdu.

Ik heb ruim voor de aardbeving kritische discussies gevoerd met Chinese vrienden over hun thuisland. Tijdens deze gesprekken werd mij vaak verweten, niet geheel onterecht, dat ik het land niet begreep of dat het in Nederland ook allemaal niet zo goed was. Nu worden deze discussies al voor aanvang bits afgekapt. Mijn onbegrip is nu haat, en niet zo goed is nu niet goed geworden. De wereld zou het voorbeeld van China moeten volgen.

Terwijl de Chinezen nog altijd dagelijks samenwerken, samenzijn en zich van hun sociaalste kant laten zien, word ik me almaar bewuster van het ‘sociale’ karakter van de Nederlandse student. Misschien is de Chinese defensieve houding wat veel van het goede, maar we kunnen er iets van leren.

Terwijl het Nederlands elftal excelleert, hult men zich in Oranje. ‘Onze jongens’ vormen, zoals ik het hiermee krijg, gesprek van de dag. Reclames en tv-programma’s spelen in op het EK en Nederlands succes. Wie leeft er niet met Oranje mee? Maar naast de bindende factor van sport en het aangeblazen nationalisme, laat die sociale kant het afweten.

Dat bleek onder andere bij het werven van vrijwilligers voor collectes voor ons goede doel. Een medestudent aan de VU en ik, op afstand, probeerden Amsterdamse studenten te werven voor een collecte op de VU. Tot onze verbazing heeft mijn medestudent uiteindelijk alleen gecollecteerd.

Of het een gebrek aan sociale betrokkenheid of betrokkenheid met China is de vraag. Misschien ligt het aan ons organisatietalent of mijn verwachtingen…

Mette Samkalden

CNN播出北川地震時7分鐘錄像 Unieke beelden van CNN opgenomen in Beichun tijdens de aardbeving

【民間慈善案例】為甚麼要自己做慈善

【民間慈善案例】為甚麼要自己做慈善 《財經》記者 沈乎 《財經網》 　 [ 06-18 09:06 ]

個體志願者奔赴藏區，親自確保兒童收到文具（照片由黃睿提供）

雖然力量微薄，但眾多個體已不再是簡單的捐贈者，而擁有了直接組織慈善行動的能力

　　“一個家庭主婦買菜會斤斤計較，如果她從家裡的伙食費裡省了100塊錢去賑災，她也會想，用這100塊錢採購賑災物品時有沒有貨比三家？”
　　說這話的人名叫黃睿，屬於“80後”，在廣州經營一家20多人的廣告公司。她的志願是將來建立一家獨立、專業、透明，有主攻方曏的慈善機構。此次汶川地震後，黃睿公司內部籌集了六七萬元現金，其中有她個人的5萬元。
　　如黃睿一般，雖然力量有限，此次大地震後涌現出的大量個體募捐者、志願者，已令外界驚嘆中國社會公民意識的覺醒。更為重要的是，在歷經多年的市場經濟訓練之後，眾多個體不再僅僅具有參與慈善的善良願望，他們中的很多人已擁有了直接參與慈善行動的行動能力。
“捐款說明書上首先申明自願，然後要保護好隱私。每個願意捐款的員工，用信封把自己的錢封好，再投入募捐箱中，以免發生道德綁架。”
　　“5·12”地震後，黃睿迅速在自己公司裡展開了一次募捐。她讓員工自主選擇善款的投曏：“捐款書上說明兩種方式，一是我牽頭作監管人，由公司員工親自到災區落實善款的使用，留存照片或其他證明給大家；二是轉交四川省紅十字會。我們要求大家在信封上寫明，選擇方式一或方式二。同時說明，如果第一種方式無法實施的話，就自動轉為第二種方式。”
　　為了給將來自己建立慈善機構作准備，2007年，黃睿已陸續組織了四個慈善項目，其中既包括孤兒救助，也包括少數民族文化傳承等。在之前的項目中，黃睿一直堅持親自落實善款的使用。
“我是做廣告公司的，每一個慈善項目也都把它當作一個案子來完成。錢花到哪裡去，東西送到哪裡去，之前都會做詳細的預算，事後有照片。在我將來的慈善機構裡，任何人都可以過來查，在網上看到我們花的每一分錢。”
　　作為一個生意人，黃睿認為自己會比家庭主婦的要求更高，對於善款的使用效率會更敏感。通過親身的接觸，她和周圍慈善圈裡的朋友們都認為，官方慈善機構效率並不高，但中國民間對於這個問題的關註正在提高，這正是民間慈善機構發揮作用的時機。
　　在以往的慈善項目中，黃睿就“斤斤計較”。她曾拒絕了一個慈善項目，因為參與執行的志願者要求從善款中支取項目回訪的路費。她無法判斷，志願者究竟是不是有借道旅游的想法，從而給項目經費造成浪費。
　　即便如此，像黃睿這樣的民間慈善行動者，仍然要付不少“學費”。
　　很多情況下，執行方面的睏難難以克服，尤其在地震這樣的突發事件中，由於事發緊急，運力有限，經驗匱乏，所以黃睿還是把紅十字會作為此次捐款方曏的第二選擇。
　　此外，民間的慈善機構或者慈善項目，多數仍為迷你型，其募款能力必然有限。在黃睿過去所做的項目中，她花的大多還是自己的錢。在過去一年中組織的四個慈善項目中，她總共投入了20萬元。此次為地震募集的資金，對於救災來說也是杯水車薪。在將來，從做一位慈善人士，做一些慈善項目，轉變到運營一家慈善機構，她還面臨著很大的挑戰。
　　在以往的項目中，黃睿一般會尋找一兩個朋友來落實，自己則負責監管。在每個項目中，她都在積極地總結經驗，不斷提高善款的使用效率。
　　“以前在東一榔頭西一棒槌的狀態下，有一部分錢是被浪費了。起初我們不能接受，覺得錢花錯了很痛心。但最近，我們逐漸可以坦然接受：在還不專業的階段，就必須接受你的一部分錢沒有很好地使用這個事實，這就是你交的學費，但經驗必須汲取。”
　　由於靈活而主動，黃睿這樣的民間慈善人士非常善於積纍經驗。她所介紹的一個經驗便是，將某些捐贈物資借給當地而非完全贈予。這個經驗同樣來自實踐，她的朋友曾曏貧睏地區小學捐贈過兩台電腦，過了半年再去看，電腦卻被縣教育局的人拿走了，理由是“小學生用不著電腦”。
　　此後，黃睿和她的朋友們開始用租借的名義送出物資，如果發現物資沒有被妥善利用，她們便有收回的權利。“我們這個經驗也是花錢買來的。慈善不能只憑想象和熱情去做，需要專業和經驗。”她說。
　　和眾多民間慈善人士一樣，黃睿希望自己未來設立的慈善機構有一個獨立的身份，而不是掛靠於一家官方機構，“掛靠會使行動受到牽制，你不一定能做你想做的事情。比如某些地區，艾滋病實際情況很嚴重，但出於宣傳的原因，官方機構不願意讓善款投曏這個地區。”
　　黃睿認為，官方的慈善機構總將目光投曏政府關註的東西，而在那些政府看不見或者管不到的角落，民間慈善組織更可以發揮作用。政府做面的工作，民間就可以做好點的工作。
　　“也許在將來，中國會出現幾家非常專業、財務透明廉潔、獨立高效的慈善機構。我想，他們所獲得的民眾支持將會是非常巨大的，”她說。■

China krijgt veilige scholen

Oxfam Hong Kong heeft in de twee maanden na de aardbeving in China bijna 280.000 mensen noodhulp gegeven. Oxfam Novib’s zusterorganisatie is nu ook betrokken bij de wederopbouw. Medio juni ging de eerste school open.
Oxfam Hong Kong zorgt voor de continuiteit van onderwijs in de provincie Sichuan door het bouwen van tijdelijke scholen. (foto: Oxfam Hong Kong)
Oxfam Hong Kong richt zich bij de wederopbouw op de armen die wonen in verafgelegen, bergachtige streken. Deze moeilijk toegankelijke gebieden zijn extra gevoelig voor aardbevingen.
Voor hun veiligheid lijkt het logisch om de bewoners in andere regio’s te herhuisvesten. Het gaat hierbij echter om etnische minderheden met een eigen cultuur en tradities. Op hun komst moet ook de ontvangende gemeenschap worden voorbereid. Dat gebeurt met het geven voorlichting en het scheppen van geschikte middelen van bestaan.
Veilige scholenDe aardbeving van 12 mei maakte vooral veel slachtoffers onder kinderen die op school waren. Oxfam Hong Kong ziet erop toe dat al de nieuw te bouwen scholen aardbevingbestendig zijn.
De wederopbouw van scholen zal twee tot vier jaar in beslag nemen. Oxfam Hong Kong garandeert dat kinderen intussen toch onderwijs kunnen volgen. Zo komen er in de provincie Sichuan minstens tien tijdelijke scholen. De eerste opende op 10 juni haar deuren.
Duurzame ontwikkelingIn de provincie Gansu helpt Oxfam Hong Kong mee met de bouw van tien scholen. Bij het maken van de plannen betrekt de organisatie nadrukkelijk de lokale bevolking, en vooral vrouwen, ouderen, kinderen en gehandicapten. Dit zijn juist de groepen die normaal niet zo snel bij dit soort processen worden betrokken.
Deze aanpak bevordert dat de wederopbouwprojecten in ieders behoefte voorzien, dat inheemse culturen bewaard blijven en dat er sprake kan zijn van duurzame ontwikkeling voor iedereen.

Bron: Oxfam Hong Kong, 15 juli 2008